maandag 26 november 2012

De rij-eigenschappen

Mijn eerste week zit er op, ik kan zeggen dat ik nu al aardig gewend ben en na 160 kilometer wordt het tijd voor een analyse van de rij-eigenschappen.

Topgear

Ik kan de Topgear truc nu toepassen en eerst een half artikel lang uitwijden over de nadelen, om vervolgens de voordelen aan bod te laten komen, of andersom, maar ik geloof dat ik dat niet in een fifty-fifty verhouding voor elkaar krijg.

De start

Eigenlijk is het wegrijden met de Drymer, dus het uit stilstand vertrekken, een van de weinige meer lastige aspecten. De Drymer is relatief zwaar. Dan heb je de neiging te gaan slingeren. Dat probleem lost zich echter vrij snel op door ervaring. Daarnaast hebben nieuwere Drymers een start-assist, dat wil zeggen dat je tot 6 km per uur zonder te trappen kunt starten, met behulp van een gashandel. Daarna wordt het trappen weer noodzakelijk om de elektromotor te laten draaien.

Opvallend ontspannend

Eenmaal onderweg is het fietsen op de Drymer een opvallend ontspannen bezigheid. Je hoeft je dus niet in het zweet te werken, hoewel je lichaam toch graag nog een beetje mee wil trappen, vooral omdat het de ervaring van snelheid in overeenstemming wil brengen met de lichaamsbeweging die er op een gewone fiets ook mee gepaard gaat. Sterker nog, als ik door een bocht pal de tegenwind in draai, doe ik automatisch de versnelling omlaag en begin ik harder te trappen. Nergens voor nodig dus. Ik kan in de allerzwaarste versnelling, zonder kracht te zetten in een soort slowmotion de pedalen ronddraaien en de fiets houdt zijn snelheid wel.

Ik vind het wel prettig om nog een redelijke omloopsnelheid van de pedalen te houden en lichte druk. Ik denk dat ik dan qua energie op een tempo van 12-14 km per uur zit, terwijl de fiets 25 gaat. Dat is op zich een pure gok. Het voelt als fietsen met een stevige wind mee. De accuduur is er mee gediend, hoewel het op de afstand die ik fiets, 20 km heen en 20 km terug, niet noodzakelijk is voor de actieradius.

Sturen

Een ander aspect die van het rijden zo’n ontspannen aangelegenheid maakt is het sturen. De fiets gaat als vanzelf rechtuit. Een per ongeluk slingertje zit er niet in. Je kunt dus rustig een beetje om je heen kijken. Die stuureigenschap maakt wel dat je in krappe bochten een beetje uit moet kijken. Ik heb er een aantal waarbij ik na de bocht tussen paaltjes door moet (wie verzint dat eigenlijk, paaltjes aan het eind van een bocht), de fiets is dan niet heel makkelijk te corrigeren. Dus voorlopig houd ik me nog een beetje in in dergelijke bochten. Als je echter wel de ruimte hebt, is een bocht goed te nemen: je hebt erg veel grip door de twee voorwielen, en je kantelt er lekker in.

Voordelen van drie wielen Dat kantelen is natuurlijk een vanzelfsprekendheid voor tweewielers, voor een driewieler wat minder. Ik vroeg me af wat eigenlijk nog het voordeel is van een driewieler als de fiets vervolgens toch kan kantelen. Maar zolang je rechtuit fietst, voel je echt de stabiliteit van het dubbele voorwiel, die daarmee het fietsen meer ontspannen maakt. En in de bocht heb je dubbel zoveel grip op de weg en toch kun je er plat doorheen. Daarnaast lijkt het me ook een uitkomst bij (onverwachte) gladheid. De Drymer kan niet onder je uit glijen.

Gevoel van veiligheid

Zoals al eerder gemeld speelt de zwaarte van de fiets, met de grote wielen en dikke ballon banden in combinatie met het feit dat het een driewieler is  ook een grote rol bij de rijervaring: gaten, geulen, richels, bermen, gravel, zand, plakken of grote kluiten klei, zoals ze op mijn route nog wel eens voorkomen, ze doen de fiets niets: peanuts! Dat draagt natuurlijk bij aan groot gevoel van veiligheid, vooral ‘s winters wanneer je veel in het donker fietst over onverlichte landweggetjes scheelt dat een slok op een borrel.

Zitje en vering

Als laatst moet het zitje van flevobike worden genoemd. De stand van de fiets, ergens tussen de opoefiets stand en een ligfietser in: net iets achterover, zeg maar in fauteuilstand met de pedalen een eindje voor je, voelt heel relaxed. Een volledig zitvlak, dus niet zoals bij een zadel weinig gewicht op een klein oppervlak, en volledige steun van je rug maken het af.

En nou vergeet ik nog te melden dat de fiets volledig geveerd is, en dat de ballonbanden ook niet keihard zijn opgepompt, voor meer grip in bochten ook, waardoor oneffenheden in het wegdek grotendeels teniet worden gedaan, keien tot kiezels worden gereduceerd.

De electromotor

De elektromotor doet wat ie moet doen. Na enkele keren rondtrappen slaat ie aan. Als het passyteem dan op het maximum van 9 staat, krijg je even de sensatie dat de fiets er met je vandoor gaat. Dat is elke keer weer prettig. Althans als er niet direct verkeer vlak voor je zit. Want dat is wel iets waar je rekening mee moet houden, ook in bochten. Ik krijg ook de indruk dat ie de ene keer iets sneller oppakt dan de andere keer. Dat het dus ook lastig in te schatten is. Verder moet je er in het verkeer rekening meehouden dat je niet nog even makkelijk extra kunt versnellen bijvoorbeeld bij een niet goed ingeschatte inhaalmanoeuvre.

De Drymer mag met zijn 84 cm breedte ook op de weg, hoeft niet beslist op het fietspad. In de stad zou dat soms een uitkomst zijn, in verband met de drukke smalle fietspaden. Maar dan is de snelheid van 25 km/u toch wel aan de lage kant. Dan zou je toch minimaal 30 willen rijden. De fiets is robuust genoeg voor hogere snelheden.

Nog een wens

Dan is er nog een aspect van de rijeigenschappen waar ik persoonlijk wel behoeft aan zou hebben: naast meer snelheid, ook meer eigen invloed op de snelheid. Dat mijn trappen direct gerelateerd is aan de snelheid. Volgens mij heeft de menselijke psyche dat ook nodig. Dat er via een of ander logaritmisch systeem het trappen wordt ondersteund, waardoor ik bijvoorbeeld met een inspanning  van 25 km per uur 40 km/u fiets. Dan heb je zelf controle en is je snelheid gerelateerd aan de mate waarop je jezelf inspant. Dat is nu niet zo. Maar zoals ik zei, dat is iets persoonlijks, ik was al gewend deze afstand te fietsen op een fiets zonder elektrische ondersteuning.

Conclusie
De Drymer is. om een parallel met auto's te trekken denk ik vooral vergelijkbaar met een Rolls Royce: groot, zwaar en uiterst comfortabel. Fietsen op een Drymer is een heerlijke ontspannen manier van voortbewegen. Je voelt je cool en souverein als je, licht onderuitgezakt, rustig de trappers rondtrapt, je handen slechts lichtjes aan het stuur en ondertussen 25 km per rijdt. En je kunt onbezweet op het werk aankomen, ook na 20 kilometers. Dubbel milieuvriendelijk dus, de Drymer.

2 opmerkingen:

  1. Wat leuk dat er nu eindelijk eens iemand iets schrijft uit eigen ervaring over de Drymer.
    Tot nu toe heb ik alleen pers indrukken en meningen van niet Drymer rijders gezien en gehoord. Meestal niet erg positief.

    Ik ben zelf een Velomobielrijder (op bruine boterhammen) en gebruik daarnaast een 3-wiel bakfiets met trapondersteuning. Heerlijk!
    Al tijden kijk ik uit naar nieuwe ontwikkelingen op fietsgebied of beter gezegd: mobiliteit.
    Mijn ideaalbeeld is een overkapte 4-wielige fiets met trapondersteuning.
    Dat mag met vaste assen maar ook zoals bij de Drymer met kantelende wielen. Op dit moment bestaat al de FWD kanteltrike en een Velotilt is in ontwikkeling.

    Trapondersteuning is volgens mij ideaal zoals in de Flevobike Orca is toegepast. In de aandrijflijn. Dus de motor geeft net zoveel vermogen erbij als nodig bij een bepaalde snelheid, afhankelijk hoeveel kracht je zelf levert. Jij bepaald dus de snelheid met trappen en de motor springt bij. Zoals jezelf graag wilt. Verlengd de cappaciteit van de accu enorm.

    Ben blij te horen dat Sinner ligfietsgarage Groningen samenwerking aangaat met Drymer. Zij bouwen velomobielen en hebben inmiddels ook al ervaring met trapondersteunig daarin.
    Ik ga je blog volgen en wat reclame voor maken. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag BrandweerQuest. Bedankt voor je reactie. En maak maar reclame. Ik zal m ook nog wat meer via een aantal fiets- en e-bike-websites gaan verpreiden.

    BeantwoordenVerwijderen