vrijdag 21 december 2012

Wat nou ijzel

Vanavond toch wel een ultieme Drymer-test gedaan. Na een eindejaarsborrel van Het Kasteel, en een avond eten en drinken met Huis Zink (zijn toenmalige facebooknaam) in de onvolprezen sfeervolle Sleutel, de tocht naar huis gemaakt.
Was ik in het begin van de avond al gewaarschuwd voor ijzel, en aan het eind van de avond nogmaals gemaand tot voorzichtigheid (heerlijk als de kroegbazin zich over je bekommert, dank Daan!), op het moment van vertrek 's nacht leek het nog alleszins mee te vallen. Echter, eenmaal buiten de stad, in de volle wind, en in de ondertussen weer begonnen ijzel, was het wel degelijk spekglad.
Het enige waar je nog voor uit kon kijken waren de soms totaal onverwacht stroeve stukken. Verder was het bij elke test, waarbij ik mijn voeten op de grond zette, acht van de tien keer een ijsbaan. Ik voelde het zo nu en dan nog wel aan de wielen, maar de Drymer had er verder in het geheel geen last van.
Er vanuit gaande dat ik bij een glijpartij uiteindelijk langs de kant van de weg wel grip in de berm zou kunnnen vinden, hield ik de volle snelheid erin. Nog wel enigszins beducht voor het boterdiep en andere brede sloten achter de betreffende bermen.
Maar goed, de berm heb ik nooit hoeven gebruiken. In slechts 1 bocht maakte ik een zwaaier. Ik denk niet dat een auto, gewone fiets, scooter of wat dan ook een veilig vervoersmiddel zou zijn geweest deze avond. De trein had ik al gemist. De Drymer ging als een tierelier. Ik en de fiets kwamen weliswaar afgedekt onder een plak ijs aan, maar we kwamen aan. Toe was het nog slechts afwachten tot de rits van mijn jas weer ontdooid was, zodat ik me kon opwarmen bij een cozy radiator.


maandag 10 december 2012

De sneeuwdrymer

Wellicht een beetje laat, gezien de snelle dooi, maar vorige week de Drymer in de sneeuw getest. En gezien mijn vorige beschrijvingen kun je wel nagaan dat de fiets daar natuurlijk voor geschapen is. Ik zie al een Jackass-aflevering met de Drymer op een Oosterrijkse skipiste voor me. Ikzelf moest het nog even met het vlakke Groninger land doen. 


In de sneeuw komen de drie wielen goed tot hun recht. Omvallen is er niet bij. Ook de ballon banden doen het lekker, zowel in verse sneeuw, de nattere drab en de opgevroren versie daar weer van. Vrolijk neuriend vooruit, genietend van het winterlandschap, dat me deze keer, voor het eerst is mijn leven een kudde van 8 reeen voorschotelde. Dat wil zeggen: ze werden me niet als reebout aangeboden, maar stonden aan de overkant van een sloot die langs de weg liep. En hoe stil een Drymer ondanks dat ie gemotoriseerd is, ook mag zijn, de reeen gingen er met z’n achten vandoor. Pas toen ook drong tot me door dat het geen koeien of schapen waren deze keer. Een mooi plaatje, dat ik vanzelfsprekend ook in alle haast ben gaan filmen. Toen ik het shot lang genoeg vond, drukte ik op ... record! Geen beelden dus.

Ik durfde nog niet goed vol in de remmen te gaan. Dan gaat elk voeruig slippen, de vraag is dan hoe goed je ‘m onder controle kunt houden. Ik was toch iets te bang om met de Drymer over de kop te vliegen.
Ook de bochten heb ik heel voorzichtig genomen, want ook met drie wielen kun je zo de sloot in schuiven, en het ijs was nog niet dik genoeg om een Drymer met berijder te houden. Dat komt misschien nog een volgende keer.

Laatste pluspunt: de extra kracht die je normaal nodig hebt om een fiets door de sneeuw te trappen kon nu natuurlijk door de accu gecompenseerd worden.

Uiteindelijk had ik nog 1 goede reden om toch zo hard mogeljik mee te trappen: na een een kilometer of 10 begonnen mijn vingers, ondanks de stevige skihandschoenen, voorzichtig af te vriezen. Althans zo voelde het. Uit ervaring weet ik dat even flink doortrappen het gevoel in de vingers snel terug brengt. Ik vermoed dat de accu bij aankomst weer volledig opgeladen was.





Tot zover.

zaterdag 1 december 2012

De Drymer ideaal voor de alcocyclist?

De Drymer heeft geen enkele neiging tot slingeren. Ik heb al enkele keren de slalom ingezet. Deels omdat het zo lekker is, maar nu natuurlijk ook om eens te kijken hoe de fiets dat doet. Op de Drymer moet je daarbij echt je lichaam gebruiken. Op alleen je armkracht heeft de Drymer weinig lust tot slingeren. Een uitkomst voor de alcocyclist. Niks-niet slingerend naar huis. De toevallige surveillerende bromsnor achter je zal niets verdachts opmerken. Of het moet zijn dat je de bochten wat aan de ruime kant neemt, of in het geheel niet. Dat laatste brengt je dan waarschijnlijk ook niet thuis of alsnog kopje onder in de eerst volgende sloot. Maar goed, ik vermoed dat je je ook op een Drymer aan de wettelijk vastgestelde promilage-grens moet houden.

Hier nog enige theorie over het rechtuitrijden van driewielers. Gevonden op: http://www.velofilie.nl/driewielers.htm


[...]
Bij voorwielbesturing zal het voertuig na het uitkomen van de bocht uit zichzelf weer rechtdoor willen gaan, zoals een auto;

[...]


Om te zien wat het effect was, bouwde David Jones fietsen met voorvorkgeometrieƫn, die tegen alle bestaande wijsheid in gingen. Hij probeerde een onberijdbare fiets te bouwen. Al zijn creaties bleken na wat oefening toch berijdbaar; de mens kan zich blijkbaar goed aanpassen: de redding voor menige ontwerper!
NALOOP     GEEN NALOOP         
  FIG.2a Goed.                                       FIG.2b Fout.


NALOOP               NALOOP      
             FIG.2c Omgekeerd.                             FIG.2d  Rechte vork 

 Als de naloop nul is (FIG.2b), heeft de fiets geen eigen stabiliteit meer. Bij nog sterkere doorbuiging krijgen we “voorloop” en wil de fiets alle kanten op behalve rechtdoor; dit is vermoeiend en gevaarlijk! We kunnen in principe ook een naloop krijgen door de vork om te draaien, zoals bij FIG.2c; dit wordt o.a. toegepast bij stayerfietsen en voorwielaandrijvingen als Bokhorst en Minq. Sommige voorvorken zijn niet gebogen maar recht. N.B. Deze vorkschedes maken wel degelijk een hoek met de binnenbalhoofdbuis, zodat de naloop niet te groot wordt! (Zie FIG. 2d).

[...]