Vanavond toch wel een ultieme Drymer-test gedaan. Na een eindejaarsborrel van Het Kasteel, en een avond eten en drinken met Huis Zink (zijn toenmalige facebooknaam) in de onvolprezen sfeervolle Sleutel, de tocht naar huis gemaakt.
Was ik in het begin van de avond al gewaarschuwd voor ijzel, en aan het eind van de avond nogmaals gemaand tot voorzichtigheid (heerlijk als de kroegbazin zich over je bekommert, dank Daan!), op het moment van vertrek 's nacht leek het nog alleszins mee te vallen. Echter, eenmaal buiten de stad, in de volle wind, en in de ondertussen weer begonnen ijzel, was het wel degelijk spekglad.
Het enige waar je nog voor uit kon kijken waren de soms totaal onverwacht stroeve stukken. Verder was het bij elke test, waarbij ik mijn voeten op de grond zette, acht van de tien keer een ijsbaan. Ik voelde het zo nu en dan nog wel aan de wielen, maar de Drymer had er verder in het geheel geen last van.
Er vanuit gaande dat ik bij een glijpartij uiteindelijk langs de kant van de weg wel grip in de berm zou kunnnen vinden, hield ik de volle snelheid erin. Nog wel enigszins beducht voor het boterdiep en andere brede sloten achter de betreffende bermen.
Maar goed, de berm heb ik nooit hoeven gebruiken. In slechts 1 bocht maakte ik een zwaaier. Ik denk niet dat een auto, gewone fiets, scooter of wat dan ook een veilig vervoersmiddel zou zijn geweest deze avond. De trein had ik al gemist. De Drymer ging als een tierelier. Ik en de fiets kwamen weliswaar afgedekt onder een plak ijs aan, maar we kwamen aan. Toe was het nog slechts afwachten tot de rits van mijn jas weer ontdooid was, zodat ik me kon opwarmen bij een cozy radiator.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten