Sneeuwduinen en ander winters ongemak

dit is dus binnen

Had ik het wat simpele broertje van de sneeuwsituaties al gehad, namelijk de platte sneeuw, vandaag kreeg de Drymer de kans zich te bewijzen in het echte werk: de sneeuwduin!

Ik verkeerde vanochtend nog even in de veronderstelling dat ik over mooie schoongewaaide wegen mijn werk kon bereiken, want er was tenslotte sprake van stuifsneeuw, en dat stuift wel weg zou je denken, maar ik was nog maar in de schuur of er ontstond een vaag vermoeden dat de tocht wel eens een wat bar karakter zou kunnen krijgen. Want in de schuur lag nogal wat sneeuw opgehoopt, wat op zich gek is voor een afgesloten gebouw. Echter de sneeuw had van de kleinste kieren gebruik gemaakt om te ontsnappen aan de gure wind en zich lekker warm in mijn schuur te nestelen.  Naast de Drymer.

Rekening houdend met zeer extreme gevoelstemperaturen had ik over mijn poolkledij nog maar een volledig winddichte laag aangetrokken in de vorm van zo'n vermaledijd regenpak. Want ik weet niet hoe dat logaritmisch zit, maar -3 graden celcius keer een windkracht van 28 km per uur, waar ik dan weer met 25 km per uur tegen in ga: dat zou je zo maar 's een afgevroren been kunnen kosten.

Eenmaal onderweg bleek hoe ik het bij het juiste eind had gehad met mijn kledingkeuze. Het enige wat er nog aan ontbrak was een sneeuwbril. Maar het gevaar van een bevroren oogbol nam ik dan maar voor lief. Iets wat bevriest ontdooit ook wel weer keer neem ik aan. En door een oog dicht te houden, kon ik de schade met 50% beperken. Als ik dan maar niet de rest van mijn leven verder moest met een bevroren knipoog, want dat gaat natuurlijk klappen opleveren.

Goed, het onderwerp moet hier eigenlijk de Drymer zijn. niet de berijder. Of in ieder geval is het welbevinden van de berijder alleen van belang voor zover de fiets daar een rol in speelt. Met het welbevinden zat het wel goed. Vooral toen de Drymer door de eerste onverwachts opdoemende sneeuwduin ploegde. We waren er doorheen voor ik het wist. Dat ontlokte me even een triomfantelijke lach: LOL (Laughing Out Loud) heet dat tegenwoordig.

De tocht ging verder lekker. En lekker verder. Je zag aan de verbuiksmeter dat de elektromotor wat harder moest werken deze keer. Op het fietspad langs de autoweg leek het, in het licht van de stapvoets rijdende auto's, alsof we over een snel voortvliedend wolkendek van stuifsneeuw reden. De sensatie die dat gaf moet wel het tegenovergestelde zijn geweest van die van de automobilisten die waarschijnlijk tandenknarsend en met het zweet op de rug hun auto op de weg probeerden te houden. Ook op de N46 in de verte reed het verkeer niet veel harder dan mijn 25 km per uur. Genieten dus!

In de bochten deed ik wel even rustig aan. Ook een Drymer kan zich niet aan de natuurkundige wetten onttrekken, zoals daar is de middelpuntvliedende kracht. In de wat dikkere lagen sneeuw had de Drymer licht de neiging tot slippen. Zolang de wielen rechtuit gaan is de fiets zo stabiel als ik weet niet wat. En de wielen willen vooral rechtuit. Alleen als de dikkere laag sneeuw wat langer aan houdt wordt het sturen wat lastiger. Helemaal als je op de rijbaan van auto's gaat rijden, waar het autospoor niet gelijk is aan dat wat een Drymer aan sporen nodig heeft. Voor het eerst dat ik een aantal slippers maakte. Nu was het wel handig dat ik stiekem ook gas kon geven. Daardoor kon ik rechtop gaan zitten, mijn voeten op de grond zetten en de fiets weer recht trekken. Het moet er voor de fietsers op het fietspad die ik aan het omzeilen was, wel spectaculair uit hebben gezien, zo van links naar rechts heen en weer slippend tussen de auto's. Maar omvallen? Nee dus!

Sneeuwduinen? Checked!