De eerste dag heen en weer op de Drymer. Voor een enigszins amusant blog zijn pech en mislukking natuurlijk wel van belang: de accu die het halverwege begeeft en me noodzaakt de resterende afstand 54 kilo fiets naar mijn werk te trappen, het moment dat ik de fiets pas met behulp van een plaatselijke boer, waar moet ie ook anders vandaan komen, uit een greppel krijg getakeld, die plotselinge remactie waarbij ik met een salto over het stuur net in die ene hondedrol beland. Helaas, niets van dat alles. Of het moet het irritante tikje in het rechtvoorwiel zijn geweest, dat uiteindelijk gewoon het labeltje van het contactsleuteltje bleek te zijn dat tegen het frame aantikte. Hilarisch natuurlijk. Wat er dan door je heen gaat!
Ook de gevreesde halvering van de accuduur door plotselinge kou bleef uit. Wel een prachtige tocht door de wit berijpte weilanden. En langzaamaan wennen aan de fiets. Met steeds meer snelheid door de bochten en steeds minder bochtig door de snelheid.
Wat me opviel tijdens deze eerste tocht: de fiets is robuust. Je kunt er makkelijk een bermpje mee pakken, gaten in het wegdek hoef ik niet langer te ontwijken en het opgebroken fietspad langs de Korreweg verraste mij wel volledig, maar de Drymer gaf geen kick. De combinatie van grote en dikke wielen, met het feit dat het een driewieler is en de kracht van de elektrische aandrijving, maakt dat je met gemak door ruiger terrein gaat.
Het fietsen met de trapondersteuning is voorlopig nog even wennen. Op een of andere manier blijf ik zodanig meetrappen dat ik uiteindelijk toch nog iets te bezweet op mijn werk aankom. Het is alsof dat wat mijn zintuigen waarnemen, namelijk snelheid, gepaard MOET gaan met een bepaalde inspanning. Aan de andere kant: er is dus keuze.
Was de heenweg nog een beetje spannend, ook omdat ik de stad nog voor de boeg had, de terugweg voelde al als een koninklijke rit. De stad leverde overigens geen problemen op, behalve dat inhalen op het smalle korrwegfietspad soms gewoon niet gaat. De twee fietsers voor me die netjes iets inschikken, maar niet in de gaten hebben dat een dubbelbrede fiets hun voorbij wil en pas na een mondelinge versterking van de fietsbel besluiten achter elkaar te gaan rijden.
Kortom dag 1 had een koude start, maar een warme aankomst, zowel wat betreft de warmte ontwikkelt door harder te trappen dan nodig, als door de interesse van alle mensen op mijn werk. Voor de fiets. Dat wel. :-)
Voor een korte impressie bekijk deze soms onverstaanbare goede video:
Je weet dat je met de fiets ook op de rijbaan mag omdat deze breder is dan 75 centimeter. Dat kan handig zijn in verband met smalle fietspaden.
BeantwoordenVerwijderenZie ook: http://www.velomobiel.nl/wet/
Ho Wilfred, leuk dat je geinteresseerd bent. Ik pak soms wel eens een stuk rijbaan, maar met een maximum snelheid van 25 km/h doe je automobilisten daar niet echt een plezier mee. Ik kien het dus altijd een beetje uit.
BeantwoordenVerwijderenIk kan gelukkig ook makkelijk met 1 wiel van het fietspad af (door de goot of over kinderkopjes of gras etc), dus als het pad niet begrensd is door stoepranden kan ik op die manier ook wat extra inhaalruimte pakken.